Utrecht – De randen van het bestaan, de duistere gedachten, …Jolies Heij weet in haar poëzie deze ruwe kristallen van het leven te laten schitteren. In de tachtiger jaren studeerde zij Duits aan de Universiteit Utrecht en nu is zij full time dichter. Zij is te zien op onder meer poetry slams en poëziefestivals. Ook is zij GGZ-dichter. Een favoriete uitspraak op haar facebookprofiel: ‘Du musst nicht tanzen, aber beweg dein Herz (Wir sind Helden)’.
Vrouw met glorende hoop tot minnaar
Liefste, nu alles weer open mag zet jij dan ook de deur op een
kier? Tekens van leven heb je me genoeg gegeven, al was het
zonder het felbegeerde selfie. Je ruist, mummelt, bruist en
kolkt als een ingedamde rivier. Nu je weer buiten de oevers
mag stroom je dan tot hier? Zij kan het water niet vastpinnen
noch tegenhouden en het droesem in de kan is niet te benijden.
Was je al op de dijk om de hoop te zien gloren? Heb je de
zandloper bij het oud vuil gezet, de klok laten lopen om het
melodramatische tikken te horen? Was je op de plekken van
plezier en hebt daarbij aan mij gedacht? Kom naar me toe over
hordes en hekken, zonder de beperkingen van het verstand. Ik
droomde over je vannacht dat het was alsof ik je voor het eerst zag.
We waren zo maar twee lichamen die elkaar tegenkwamen. Je hand
lag op mijn huid alsof hij daar altijd had gelegen. Het was oud en
onbekend, het was verleden en geleden. Geleend en verkregen. De
tijd is aan ons, we hoeven enkel de wijzers naar elkaar toe te bewegen.
– Jolies Heij
een schitterend liefdesgedicht, Jolies!