Ik ben iemand die van taal houd, ik herinner mij heel goed dat de klank van taal, de beweging van woorden etc. mij al heel vroeg interesseerden. Ook op de boerderij van mijn ouders (een cultuurarme omgeving, zonder boeken etc.) keek ik de woorden van de dierenarts en andere bezoekers echt uit hun mond. In 1980 publiceerde ik mijn eerste dichtbundel : “Iglo”. Afgelopen jaar 2018, bracht ik mijn tiende bundel uit. Mezelf uitdrukken via taal is een tweede natuur voor mij. Ik schreef columns en kunstrecensies, verhalen en gedichten. Het vloeit soms als vanzelf uit mijn pen en mijn computer. Niet dat het allemaal even goed is, maar het gebeurt vanuit een innerlijke noodzaak.
Gedicht in Coronatijd
Afstand houd ik van mijzelf
of van degene die ik graag wil zijn
die lieve lieve snoet met mijn ogen erin
als een patroon in een stofje dat vrouwen
ook nu nog graag dragen…
ik loop het weiland in
en ja ik houd afstand van mijzelf
of van die gene die ik graag wil zijn
dan zie en ruik ik weer de wereld
waar ik zo van houd, gras en aarde
verkruimel ik stiekem tot deeg
en daar in mijn jaszak weet ik ja
daar is de aarde waar ik van houd
Aarde waar de virussen geen vat
op hebben of misschien juist
wel dan zit in mijn jaszak
een klein coronadiertje dat mij besmetten
zal met leven waaraan ik ten onder zal
gaan, het leven waar ik zo van houd
Dat ik er liever nog geen afstand van neem
ik voel het gras zwiepen rond mijn enkels
voel hoe de tijd verkleint hij wil mij hebben
Maar ik ben er nog niet klaar voor
ik wil nog zo graag kijken ,ik wil zo graag de liefde
die mij hebben wil ja, daar ben ik dan wel weer
klaar voor neem mij dan maar mee
En bemin me opgepaste afstand
op de manier waar ik nu al zo
lang naar verlang, ook de plooien
in mijn nu al verzakkende huid
in mijn soms al tranende ogen.
Vergeet de afstand maar
en neem mij nu al zonder hinder,
met gepaste liefde mee op de manier
waar ik nu al zo lang naar verlang, dan
maal ik niet om een virus meer of minder.
Half mei 2020
– Marlies Souren