Utrecht – De randen van het bestaan, de duistere gedachten, …Jolies Heij weet in haar poëzie deze ruwe kristallen van het leven te laten schitteren. In de tachtiger jaren studeerde zij Duits aan de Universiteit Utrecht en nu is zij full time dichter. Zij is te zien op onder meer poetry slams en poëziefestivals. Ook is zij GGZ-dichter. Een favoriete uitspraak op haar facebookprofiel: ‘Du musst nicht tanzen, aber beweg dein Herz (Wir sind Helden)’.
Cadans
Wachtershuisjes staan zij aan zij aan het spoor. Corridor door
het tijdloze, verloren dralen. Een ingeblikte stem spreekt
in verzen: Kalmthout Kijk Uit Kapellen. De trein rijdt
achteruit door een verslapen landschap. Klaptafel nodigt
tot pennenstreken uit. Ramen waaien open, deuren klemmen,
ros hapert op apegapen. De conducteur prikt dienstplannen
lek. In het weiland kussen bakvissen elkaar ten afscheid
voor de wereldreis. Villa’s dromen van bladergewaden,
dommelende dorpen hullen zich in nuffig stilzwijgen. Gelukkig
raak ik niet te snel van je weg. Ik hoef nog niet aan te komen,
de boemelende tijd duwt me terug in dit eindeloze heden.
Uitzicht op wolk en wei in plaats van wond en wijlen. Ik hoef
niet aan te komen. Ook deze ark gaat scheep in de open mond
van het kopstation. Te laag voor de kathedraal, diep onder de
grond weggestopt. Er is troost in het bodemloze. Duiven bedelen
om mijn hand. De opzichter verbiedt een verstrooid voeren.
– Jolies Heij