Utrecht – De randen van het bestaan, de duistere gedachten, …Jolies Heij weet in haar poëzie deze ruwe kristallen van het leven te laten schitteren. In de tachtiger jaren studeerde zij Duits aan de Universiteit Utrecht en nu is zij full time dichter. Zij is te zien op onder meer poetry slams en poëziefestivals. Ook is zij GGZ-dichter. Een favoriete uitspraak op haar facebookprofiel: ‘Du musst nicht tanzen, aber beweg dein Herz (Wir sind Helden)’.
Zeg me waar de bloemen zijn
Als er bloed vloeit is de behoefte aan de roos groot om een
loopje met de dood te nemen. Omwille van Aphrodite die
haar hand aan de doornen bezeerde, de soldaten die niet
van het slagveld terugkeerden. Papavers als pioniersplanten
die in verstoorde gronden en schrale landschappen als eerste
dankzij verwoesting bloeien. Loopgraven vervuld van zaden
op stampende laarzen aangedragen. Laven kunnen de stoere
vechtjassen zich aan de betovering van de lavendelroos, de
prinses van ongeschonden velden. Even vergeten dat het oorlog
is. Hopen dat passie ontluikt, het bloesemende ontspruit en
schaduwen verbruikt opdat de zomer van de bloem nog wat
aanblijft. Een handvol pitten voor iedere pandoer, want dan
zullen er zonnebloemen op je schijnen als je gesneuveld bent.
Denk niet aan de hyacint van spijt en verdriet om de jonge held
die het leven liet in de tweestrijd van griekse goden. Leg witte
lelies op de levende graven. Alles zal al bladerend in balans zijn.
– Jolies Heij