Utrecht – De randen van het bestaan, de duistere gedachten, …Jolies Heij weet in haar poëzie deze ruwe kristallen van het leven te laten schitteren. In de tachtiger jaren studeerde zij Duits aan de Universiteit Utrecht en nu is zij full time dichter. Zij is te zien op onder meer poetry slams en poëziefestivals. Ook is zij GGZ-dichter. Een favoriete uitspraak op haar facebookprofiel: ‘Du musst nicht tanzen, aber beweg dein Herz (Wir sind Helden)’.
Vrouw tot behekste minnaar
Liefste, zo ver is het al gekomen dat je niet meer met me mag
praten, want ik kan lusten lekken, het hart in brand zetten,
stroom opwekken, me als een klimop om je ziel en zaligheid
wikkelen, je verstikken met mijn nietsontziende liefde. Ik
heb nooit geweten dat ik al die magische krachten bezat
die jou het vagevuur doen vrezen, mijn as lezen die jouw
zon verduistert. Ik rijd niet op bokken, ben te zwaarmoedig
voor de bezem, maak alleen iets met tuinkruiden klaar en aan
sabbat doe ik niet. Al wat jij mij toedicht is waar je zelf voor
zwicht. Ik ben de vrucht van jouw roofdier, de feeks van je
stoutste gedachten. Ik ben niet die jij op je verlanglijstje hebt
geklad, die jij dag in dag uit omrandt en in de krant van
jouw bestaan aantreft. Noch draag ik een mantel die mij met
een vingerknip onzichtbaar maakt. Ik heb me niet met loper
of breekijzer toegang verschaft tot je hart. Wat ik ben
was iets doodgewoons en middelmatigs totdat jij het zag.
– Jolies Heij