Gent – Erika De Stercke, lid van De Vier van Vrijdag, schrijft gedichten naar aanleiding van gesprekjes die zij opvangt in de trein, meldingen van vrienden. “Een gedachte of één woord kan bij mij blijven hangen en een eigen leven leiden. Ze laten mij niet los, de woorden. Mijn rugzak zit steeds vol met papiertjes en en allerlei info. Aan inspiratie geen gebrek.” Regelmatig gaat zij naar Nederland voor literaire activiteiten. Ook in Vlaanderen doet zij mee met poëzie-optredens.
Langpoot
Ik ben een ooievaar op één poot,
de andere lang geleden in een val,
bleef achter als voor dood.
de andere lang geleden in een val,
bleef achter als voor dood.
Na uren van stilte, veerde ik recht,
viel en gaf mijn geest bijna weg.
De vrienden wanhopig en op zoek.
Ze vonden me, maakten de wonde
dicht en, hoera, er was hoop in zicht.
Nu bengelt er een stukje hout aan
mijn lijf, niet echt elegant maar ik
mijn lijf, niet echt elegant maar ik
kan vliegen en loop net een olifant.
Het leven is goed gevuld,
bijna op alle dagen.
Voor de ouders, veel geduld.
Mij hoor je echt niet zagen.
Jong leven met gekrijs,
wat hou ik er van.
Daarom blijven mijn veren wit
en worden ze niet grijs.
en worden ze niet grijs.
– Erika De Stercke