Net pijlen zijn het die de armen
van lijven willen afsnijden
de fietsers, balancerend tussen
voetpaden en de weg, langs
gebouwen waar de geschiedenis
aan de stenen hangt, de verhalen
rond de torens zweven en waar
de dom waakt als een vader over
zijn kroost.
Een karakterstad van kleuren, in
stand gehouden glorie, van wallen
en singels, bomen en pleinen,
stilte of drukke momenten, van
wisselwerking tussen de ouderen
en de minder geduldige jongeren,
waar kinderen zich ontplooien en
kansen krijgen, waar reigers kunnen
verpozen aan de grachtenkant.
Hier
in Utrecht
op deze plek
wil ik blijven
Utrecht – Erika De Stercke, lid van De Vier van Vrijdag, schrijft gedichten naar aanleiding van gesprekjes die zij opvangt in de trein, meldingen van vrienden. “Een gedachte of één woord kan bij mij blijven hangen en een eigen leven leiden. Ze laten mij niet los, de woorden. Mijn rugzak zit steeds vol met papiertjes en en allerlei info. Aan inspiratie geen gebrek.” Regelmatig gaat zij naar Nederland voor literaire activiteiten. Ook in Vlaanderen doet zij mee met poëzie-optredens.–
Utrecht in 2014
–
Net pijlen zijn het die de armen
van lijven willen afsnijden
de fietsers, balancerend tussen
voetpaden en de weg, langs
gebouwen waar de geschiedenis
aan de stenen hangt, de verhalen
rond de torens zweven en waar
de dom waakt als een vader over
zijn kroost.
–
Een karakterstad van kleuren, in
stand gehouden glorie, van wallen
en singels, bomen en pleinen,
stilte of drukke momenten, van
wisselwerking tussen de ouderen
en de minder geduldige jongeren,
waar kinderen zich ontplooien en
kansen krijgen, waar reigers kunnen
verpozen aan de grachtenkant.
–
Hier
in Utrecht
op deze plek
wil ik blijven
–
– Erika de Sterke