Utrecht – Erika De Stercke, lid van De Vier van Vrijdag, schrijft gedichten naar aanleiding van gesprekjes die zij opvangt in de trein, meldingen van vrienden. “Een gedachte of één woord kan bij mij blijven hangen en een eigen leven leiden. Ze laten mij niet los, de woorden. Mijn rugzak zit steeds vol met papiertjes en en allerlei info. Aan inspiratie geen gebrek.” Regelmatig gaat zij naar Nederland voor literaire activiteiten. Ook in Vlaanderen doet zij mee met poëzie-optredens.
Verering
Toeschouwers die niet bewegen zijn het,
de eiken die elke zucht van elkaar voelen.
Ze staan verspreid op de grond waarin
nog voetstappen van legertroepen zitten.
Soldaten vochten met hun kille adem om
de macht tot regeren te bezitten, recht
naar de dood.
Hierover zwijgt de bladerenmantel van
de eiken maar werpt verkoeling naar
wespen en rupsen die een hoogmis tot
overleven bezingen.
Na elke zonnewende geeft de stam zijn
krachten aan de wind af, dommelt in als
de nachten ontwaken en de kruin houdt
stiekem met zijn griezeligheid schuwe
dieren wakker.
Eiken, voorvaders in bossen en wouden
wuiven naar elke vorm van leven, geven
nooit op om het evenwicht tussen de
geschiedenis en de hemeld te bewaren
– Erika De Stercke