Ik ben iemand die van taal houd, ik herinner mij heel goed dat de klank van taal, de beweging van woorden etc. mij al heel vroeg interesseerden. Ook op de boerderij van mijn ouders (een cultuurarme omgeving, zonder boeken etc.) keek ik de woorden van de dierenarts en andere bezoekers echt uit hun mond. In 1980 publiceerde ik mijn eerste dichtbundel : “Iglo”. Afgelopen jaar 2018, bracht ik mijn tiende bundel uit. Mezelf uitdrukken via taal is een tweede natuur voor mij. Ik schreef columns en kunstrecensies, verhalen en gedichten. Het vloeit soms als vanzelf uit mijn pen en mijn computer. Niet dat het allemaal even goed is, maar het gebeurt vanuit een innerlijke noodzaak.
Hoe het is om niet geliefd te zijn
Daar lag het levenspad
Ingekaderd , maar niet te belopen
Vol kiezelsteentjes, geen richtingwijzers
En vlak langs een afgrond
Met de moed der wanhoop begon ik eraan
Te vroeg helaas want ik was niet aangemeld
Kwam niet in de analen van te verwachten geboortes voor.
men rekende zo rond de feestdagen niet op een klappertandend geval . Een gevild
konijn zonder tanden Kan niet veel worden , sprak de geneesheer laat ik eerlijk zijn
en stalde zijn fiets tegen de poort, zijn borrel wachtte terwijl het badwater werd
doorgespoeld.
Het gevilde konijn werd drie jaar in de wachtstand gezet vanwege een lage
levensverwachting. Bij wortels in de grond wacht je op de eerste groene sprieten,
waar wacht je op als er geen wortels zijn.
Het konijn groeide noch gedijde, en haardhout, warmtelamp, poolkleding en kuiken-
gloeilampen. kregen haar niet warm
Na de groei kwam het leven alsnog erin, vallend ,struikelend, stamelend.
Letters vretend, angstig ,beducht voor klappen.
Vluchthuwelijken, iglo’s , schrijfgerei als hulpmateriaal, vele nooduitgangen, zacht
schreeuwen zonder geluid te maken, schrijven om het leven draaglijk te houden.
En elke keer weer die hoop op beter en langduriger
Reikend naar het verre ideaal, van iemand te worden,
Iemand die een normaal volwassen mens wilde zijn.
– Marlies Souren.