Utrecht – De randen van het bestaan, de duistere gedachten, …Jolies Heij weet in haar poëzie deze ruwe kristallen van het leven te laten schitteren. In de tachtiger jaren studeerde zij Duits aan de Universiteit Utrecht en nu is zij full time dichter. Zij is te zien op onder meer poetry slams en poëziefestivals. Ook is zij GGZ-dichter. Een favoriete uitspraak op haar facebookprofiel: ‘Du musst nicht tanzen, aber beweg dein Herz (Wir sind Helden)’.
als de dichter lijdt
je valt recht op je ogen
in de hoop dat je geen spiegels breekt
of onleesbare strepen maakt
je verwachtte helder zicht
alsof alles bij het oude bleef
maar de kwetsuur komt later
als het licht uit de dag verdwijnt
en mist uit je ooghoek optrekt
je niet leest wat er staat
zo blind was je nog nooit
je tast diep in de grabbelton van letters
en trekt de status quo
je geeft de muze de schuld
die jou zo valselijk liet struikelen
nadat je haar te lang hebt veronachtzaamd
je was een ondankbare hond
die al het gegevene voor lief nam
de hand beet die voedde, nu stukgestreeld
lig je boven vlezeloze botten te herkauwen
en nog bloed je niet
ook beton is veerkrachtig, soms van mos,
soms van zand en glas hoeft niet
te breken als je het oppoetst
met onvaste blindegeleide hand
het is je gekrenkte trots
je lijdt niet aan de wereld noch aan de muze
maar zij aan jou
– Jolies Heij
prachtig gedicht, Jolies!