Utrecht – De randen van het bestaan, de duistere gedachten, …Jolies Heij weet in haar poëzie deze ruwe kristallen van het leven te laten schitteren. In de tachtiger jaren studeerde zij Duits aan de Universiteit Utrecht en nu is zij full time dichter. Zij is te zien op onder meer poetry slams en poëziefestivals. Ook is zij GGZ-dichter. Een favoriete uitspraak op haar facebookprofiel: ‘Du musst nicht tanzen, aber beweg dein Herz (Wir sind Helden)’.
Prieel
Je weet niet hoe lief ik je heb, want je bent dood. Ramen en
spiegels zijn afgedekt, de klok stilgezet. De deuren naar de
eeuwigheid opengeslagen. Laat de zielen leeglopen, keer
het vat. In een kribbe van galgenhout wordt dit lichaam
bewaard. Huid is trilling door de illusie van kunstmatig
ademhalen. Het waken kan beginnen. Ik vlij me in jouw
schaduw, niet bang van de boomgeesten. Als een gast met
negen levens vermaak ik me in jouw afwezigheid met
kaartspelen en brandewijn, zet mijn eigen bestaan als
onderpand in. Ik vergok alles wat je me bracht, de rozen,
de wierook en myrrhe, de lier, maar laat me de spijkers
houden. Je bed stond altijd voor me klaar tot de dood
ons scheidt. Vanaf vleugels heb je muzen als ik bemind.
Dit is je laatste optreden met de sterfelijke baret op je
kop. Daarna het doek van aarde. Ik begraaf je in het
hart. En vergeet. Zonder te weten hoe zeer ik je liefhad.
– Jolies Heij