‘Een verwonderde duikelpop’

De lyriek van Marlies Souren

door Peter le Nobel

Utrecht – Verwondering is de rode draad in het werk van Marlies Souren, en in haar leven. ‘De kunst is zo te leven / Dat het je overkomt’ is dan ook te lezen in een gedicht van Martin Bril, dat voor haar raam hangt. ‘Kettingboek’ is haar achtste publicatie op rij, ingedeeld in verhalen, gedichten en ‘mini-stories’.

Boerderij

Op haar website toont Souren haar leven vanaf 1973, als ze in Utrecht komt wonen. Elders op haar site verwijst ze kort naar haar jeugd op de boerderij. Meer komen we niet van haar verleden te weten. “Het was gewoon geen leuke jeugd, op die boerderij in Zuid Limburg. Zodra het kon, ben ik naar Nijmegen gevlucht om te studeren. Daarna heb ik letterlijk een plek op de kaart geprikt om daar naartoe te gaan. Dat werd dus Utrecht.” Daar bloeide Marlies Souren helemaal op, en de stad schonk haar veel. “Ik solliciteerde bij ’t Hoogt als medewerker beeldende kunst. Ik had daarin nog helemaal geen opleiding, maar ik zei tegen mezelf: ‘Als ze mij niet aannemen, dan zijn ze stom.’ Als ik er nu aan denk, dan vraag ik me af: ‘Hoe kwam ik erbij’, maar ik werd aangenomen.”

’t Hoogt, nu alleen een bioscoop en café-restaurant, had toentertijd diverse kunstafdelingen. “Het was voor mij de hemel op aarde. Ik kreeg op veel terreinen carte blanche van Koos van Duinen de baas van het Kunst- huis, en van Hub Bals de directeur. Je bezocht daar films in het kader van Film International, wat door Bals pas was opgerich, je zag bijzonder theater en je lunchte zomaar in het Franse restaurant, toen heel bijzonder. Er was een bruisende sfeer.”

Spotlights

Later belandde zij bij vrouwengroep Rosa in Rasa die allerlei workshops en bijeenkomsten organiseerde. “Een keer kwam Anja Meulenbelt, de schrijfster van ‘De schaamte voorbij’, niet opdagen en toen besloot ik zelf maar in de ‘spotlights’ te staan. Ik gebruikte daarvoor mijn dagboek, maar ik vond het zo verschrikkelijk geschreven, dat ik de inhoud heb geïroniseerd. Zo moesten mensen lachen om een soort Bridget Jones avant la lettre. Hennie Olliemuller, de eigenaar van het Schiller Theater, hoorde ervan en later mocht ik daar optreden. Ik las een brief voor aan Virginia Woolf. Dick Fransen, hoofd stadsredactie van het Utrechts Nieuwsblad, zag mij en nodigde me uit om een column te schrijven voor de vrouwenpagina van het Utrechts Nieuwsblad. Ik heb echt een gat in de lucht gesprongen. Ik weet niet hoe ik van het theater naar huis ben gegaan, maar volgens mij heb ik dat dansend afgelegd.”

Inmiddels heeft Marlies Souren in een periode van ruim dertig jaar een waslijst van creatieve uitingen op haar naam staan. Ze debuteerde in 1980 met haar bundel ‘Iglo’, bij de uitgeverij Salix Alba, maar heeft ook een theaterstuk geschreven over Majakovski, opgevoerd in het Akademietheater en ’t Hoogt, werkte als kunstrecensente voor het Utrechts Nieuwsblad, en heeft zelfs 5 jaar een eigen galerie gehad op de Weerdsingel Westzijde.

Diamant

“De dichter Majakovski had als uitdrukking dat hij tussen de steenkolen altijd een diamant vond. Ik kan uit een steenkool, ook een diamant persen. Ik wil de dingen omzetten in iets moois. Ik verbaas mij over de wonderen van het leven, en dat vertaalt zich vaak in schoonheid. Ik ben een estheet in het diepst van mijn ziel. Ik zoek naar schoonheid, of wil het mooie van iets zien, soms met een bord voor mijn kop. En die schoonheid uit ik in taal. Daar zit een soort troost in. Mijn ouders waren geworteld in de klei. Stel je voor dat mijn vader en moeder me naar de vrije school hadden gestuurd, dan had ik volgens mij, nu boven de aarde gezweefd. In dat opzicht was mijn jeugd op de boerderij, toch een soort zegen.”

—-

Marlies Souren, ‘Kettingboek’, uitgeverij Boekenplan, 208 p., ISBN: 978-908666104-6. Prijs: 16,95 euro. Zie ook www.leesditboek.nl/kettingboek of www.sourenpoems.nl